به گزارش خبرگزاری «حوزه»، آیت الله شیخ محمد تقی هروی از عالمان بزرگ افغانستان و صاحب آثا فراوان است که در فقه، اصول، رجال و... تسلط زیادی داشت.
او در سال 1217 ق در هرات افغانستان متولد شد. مراحل یادگیری اولیه را در زادگاهش خواند و آنگاه عزم سفر به اصفهان نمود. شیخ محمد تقی در حوزه پر رونق اصفهان از خدمت صاحب حاشیه، سید حجت الاسلام و حاجی کرباسی استفاده کرد و بهره های فراوانی برد. پس از مدتی خود را به نجف اشرف رساند و از شاگردان شیخ محمد حسن نجفی صاحب جواهر گردید.
این عالم بزرگوار پس از نیل به مقام شامخ اجتهاد و احاطه بر علوم اسلامی به دارالعلم اصفهان مراجعت کرد و به تدریس و تربیت طلاب مشغول شد.
آیت الله شریعت که بعدها در نجف به مرجعیت و درجه بالایی از علم رسید، در مورد استادش شیخ هروی می گوید او بزرگواری با حسن سیرت و صفای سیرت و خلوص نیت بوده و در نزد خواص وعوام شهرتی تمام داشته است.
تیر تهمت
با این رفعت علمی و اخلاقی خیلی زود مورد حسدحاسدان و بدخواهان قرار گرفت. آنان برای زوال اعتبار و نفوذش او را به ارتباط با فرقه گمراه بابیه متهم ساختند. شیخ به همین دلیل سفر را بر حضور ترجیح داد و آهنگ نجف اشرف نمود. تا آخر عمر در نجف ماند و تدریس می کرد.
آثار علمی
این عالم جامع الاطراف توانست در ابواب گوناگون دانش حوزوی از خود آثار خود به یاد بگذارد و که برخی آن تألیفات را تا 50 کتاب برشمرده اند. مهمترین او مناسک حج، خلاصه البیان، حواشی بر قوانین و الریاض است.
این عالم ملکوتی در سال 1299 ق در نجف دار فانی را وداع گفت و در قبرستان خانوادگی سید صاحب ضوابط در صحن کوچک حضرت امام حسین(ع) دفن شد.
منبع مشاهیر تشیع در افغانستان
313/40
