به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، مولانا «سید بن حسن جارچوی» فرزند «سید مهدی حسن» در تاریخ ٤ محرم سال ۱۳۲۲هـ. ق چشم به جهان گشود. او در سن پنج سالگی از سایه پر مهر مادر محروم گردید و پدربزرگ مادری وی او را تربیت نمود.

سرزمین جارچه از زمان قدیم، دیار علما و فضلا بوده است؛ از جمله مولانا ابن حسن رضوی، علامه حافظ قاری جعفر علی رضوی و شمس العلماء علامه حافظ قاری عباس حسین رضوی را می‌توان نام برد.

مولانا جارچوی از مدرسان، مفکران و مبلغان برتر شبه قاره هند در قرن چهاردهم به شمار می‌رود. (برای تفصیل بیشتر به نجوم الهدایه، ج ١، ص ٥٨ مراجعه شود.)

وی در سفر تحصیلی خود مدارک متعددی از مراکز مختلف اخذ نمود؛ از «فیض عام اینتر کالج میروت» مدارک دیپلم و فوق دیپلم، از «اسلامیه کالج لاهور» مدارک کارشناسی ارشد و کارشناسی ارشد حقوق، از «اورینتل کالیج رامپور» مدارک دیپلم عربی و دیپلم فارسی و از «دانشگاه مسلم علیگره» مدرک تربیت مدرس را دریافت کرد.

او از سال ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ میلادی در مناطق سند، پنجاب و دهلی سخنرانی‌هایی با شور و حرارت ایراد نمود و شهرت فراوانی به دست آورد. (برای تفصیل بیشتر به انوار فلک ج۱، ص ١٤ مراجعه شود.)

وی امام جماعت منطقه سند بود و تمایل زیادی به خدمات ملی داشت و از این رو نهضت جنت البقیع را آغاز نمود و مجله‌ای به زبان سندی را تأسیس کرد و کنفرانس سراسری هند نیز به دست او ترقی یافت. از بارزترین فعالیت‌های وی این بود که سخنرانی و روضه‌خوانی را از حسینیه‌ها به میدان‌ها آورد. در مراسم عزاداری که در مکانی به نام «پبلک گاردن» به همت وی برگزار می‌گردید ده هزار نفر شرکت می‌نمودند. وقتی در شهر «ملتان» نهضتی بر ضد آل سعود آغاز کرد چهل هزار نفر در تظاهرات شرکت نمودند. در شهرهای بمبئی، لکهنو، دهلی و شهرهای بزرگ دیگر سخنرانی وی قابل ستایش بود.

از سال ۱۹۳۱ تا سال ۱۹۳۸ میلادی در «جامعه ملی اسلامی دهلی» به عنوان پروفسور شناخته می‌شد و از سال ۱۹۴۸ تا سال ۱۹۵۱ میلادی مدیریت «شیعه عربی کالج لکهنو» را به عهده داشت.

وی  در فلسفه اسلامی، فلسفه غرب و همچنین در سیاست، مهارت کامل داشت. او عضو هیئت وقف شیعه دانشگاه لکهنو و دارالتألیف محمود آباد بود. مشکلات مسلمانان هند را به نحو احسن حل می‌نمود.

این عالم هندی همیشه با حق بود و از هیچ کس در بیان حق نمی‌ترسید. او در اداره اسلامی واقع در لکهنو به استخدام درآمد و در سال ۱۹۷۰ میلادی بازنشسته شد.

از آنجا که در علم فلسفه و علم کلام مهارت کامل داشت در مناظره نیز دست برتر داشت. مناظره او که در سال ۱۹۳۹ میلادی در لاهور انجام گرفت از یادگاری‌های او است. وی تا آخر عمر خود متصل به «مسلم لیگ» بود. برای روشن کردن آینده نسل‌های بعدی، مرکزی به نام «انستی تیوت آف اسلامک ریسرچ» را بنیانگذاری کرد.

این پژوهشگر هندی کتاب‌های فراوانی نوشت؛ از جمله آنها می‌توان به «فلسفه آل محمد(ص)»، «شهید نینوا»، «دیو مالا»، «جدید ذاکری» و «تذکره آل محمد (ص)» اشاره نمود.

خداوند به او دو فرزند پسر عطا کرد که به نام‌های «سید محمد مشهود» و «سید علی حسن» معروف شدند.

این فعال دینی هندی مجله‌ای به نام «رهبر» را تأسیس نمود و جوانان جماعت خوجه، آن را به زبان گجراتی ترجمه و منتشر کردند. علاوه بر آن، کتاب‌های متعدد او نیز به زبان گجراتی ترجمه و چاپ شده است.

سرانجام این آفتاب علم و ادب به خاطر بیماری در بیمارستانی به نام معصومین بستری شد و در ١٤جمادی الثانی سال ۱۳۹۳ هـ. ق داعی اجل را لبیک گفت. خبر ارتحال وی به سرعت در همه جا پیچید. شخصیت‌های سیاسی، علما، فضلا و مؤمنان زیادی در تشییع پیکرش شرکت نمودند و در حسینیه رضویه سوسایتی به امامت مولانا نصیر اجتهادی بر پیکر او نماز خواندند و در مرکز "انستی تیوت آف اسلامک ریسرچ" به خاک سپرده شد.

مؤمنان زیادی نامه‌های تسلیت در سوگ وی نوشتند. رهبران سیاسی، علما و فضلا نیز به صورت مقاله و پیام، رحلت او را تسلیت گفتند.

منبع : نجوم الهدایه تحقیق و تألیف مولانا سید غافر رضوی فلک چهولسی و مولانا سید رضی زیدی پهندیروی ج ۱، ص ۵۶ - دانشنامه اسلام مرکز بین المللی میکروفیلم نور دهلی