به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، همیشه از چند روز قبل از روز عیدغدیر حال و هوای شهر قم شاد می‌شود. انگار نشاط را به رگ شهر تزریق کرده‌اند. هر گوشه و کنار شهر ایستگاه‌های صلواتی برپا می‌شود و جوان و نوجوان با شور و شوق و نشاط به توزیع شربت و شیرینی مشغول هستند. نوای مداحی‌های شاد را در گوشه گوشه شهر می‌شنوید. انگار همه زمین و زمان از امضای حکم ولایت امیرالمؤمنین (ع) در خوشحالی و سرورند. امسال اوج همه این شادی‌ها به حرم تا حرم رفت. البته مسیر حرم تا حرم تا امروز شاهد اشک‌ها و خنده‌های بسیاری بوده است. شاهد اشک‌های مردم در تشییع پیکر مطهر حاج قاسم سلیمانی و همراهانش تا پیکر شهدای خدمت و شاهد خنده‌ها و شادی مردم در عید نیمه شعبان و عید سعید غدیر.

مسیر حرم تا حرم قم جلوه کوچکی از مسیر پیاده روی اربعین است. با هر عید شادی یا مناسبتی بزرگ چه ملی و چه مذهبی موکب‌هایی سرتاسر مسیر برای خدمات رسانی به زائران برپا می‌شوند. زائران هم برای نشان دادن حضورشان در صحنه، قرارگاه خود را در این مسیر می‌یابند. انگار این مسیر سربازخانه آقا امام زمان (عج) است. در این مسیر هرکس به دنبال این است که خدمتی به دیگر زائران بکند. انگار خدمت به خلق شبانه حضرت علی (ع) الگویی شده تا در این مسیر هر کس به دنبال خدمتی به خلق باشد. یکی یخ می‌آورد، دیگری در موکب شربت درست می‌کند، آن یکی با پارچ‌های پلاستیکی شربت‌ها را برمی‌دارد و لیوان‌های پلاستیکی را پر از شربت می‌کند. فرد دیگری با عشق و علاقه سینی‌های شربت را می‌گیرد و به میان جمعیت می‌رود.

اینجا کسی به دنبال گرفتن پول و حساب و کتاب نیست؛ چون در این مسیر قبلاً حضرت علی (ع) حساب کرده است. اینجا عشق حضور است که همه را به میدان آورده. خستگی در این مسیر معنا ندارد. پرچم‌های رنگی را می‌شد در دست کودکان و نوجوانان دید. آن‌ها هم هر یک به عشق مولا به میدان آمده بودند. کودکی که شاید تاب چند ثانیه هرم گرمای تابستان داغ قم را ندارد، عاشقانه آمده بود و در مسیر عشق قدم می‌زد. حقا که سربازان ظهور اسم صحیحی است برای این فرزندان ولایت.

گوشه‌ای دیگر پرچم فلسطین را می‌دیدی. آری، اسلام ما سیاسی است. سیاست ما نیز دفاع از مظلوم و حمایت از آن‌هاست. همان کاری که حضرت علی (ع) در دوران حکومت خود دنبال کردند. عدالت حقیقی و جهانی، اجازه سکوت در برابر ظلم به مظلومان غزه و فلسطین را نمی‌دهد. هیچ انسانی نیست که ذره‌ای انسانیت در وجودش باشد و نسبت به مسئله غزه و نسل کشی و کودک کشی سکوت کند. شادی خود را در این روز با ملت غزه سهیم می‌شویم. ملتی که سال‌هاست زیر ستم و فشار هستند. آرزوی ما شیعیان در این مسیر آن است که روزی در مسیر قدس شریف در کنار مسلمانان فلسطین عید غدیر را جشن بگیریم.

عشق علی آن قدر در قلب‌ها رسوخ و نفوذ دارد که پس از ۱۴۰۰ سال از کودکان تا پیرمردان را به میدان می‌آورد. هیچ فشار و زوری برای این حضور عاشقانه نیست، جز محبت قلبی. باید در تاریخ نوشت ملتی که علی (ع) را ندید اما حضرت را عاشقانه در هر عید غدیر به یاد داشت؛ مردمی هم بودند که با علی (ع) در غدیرخم دست در دست بیعت کردند، اما حضرت را پس از شهادت پیامبر (ص) تنها گذاشتند. اگر مردم بعد از شهادت پیامبر (ص) در صحنه حاضر می‌شدند، علی (ع) بر مسند حکومت می‌توانست بسیاری از مشکلات اسلام را حل کند. همین فراز را برای انتخابات استفاده می‌کنیم که حضور ملت ایران، همان ملت حاضر در صحنه‌ای است که با انتخاب اصلح می‌تواند زودتر به حل مشکلات کمک کند.

هرچند ۲۵ سال طول کشید تا مردم قدر علی (ع) را دانستند و دورش جمع شوند و حضرت را به خلافت که حق مسلم حضرت علی (ع) بود برگردانند. کشور هم امروز نیازمند مردمی است که در این برهه‌های حساس انتخاباتی اصلح را بشناسند و به او با قاطعیت و حضور حداکثری رأی بدهند. قطعاً اگر امروز مردم در میدان و صحنه باشند، دیگر حسرت و پشیمانی نخواهیم داشت.

حضرت علی (ع) تجلی مردم داری بود. تجلی عدالت و حکومت عادل. ۵ سال حکومت حضرت تبدیل به الگویی قابل بهره برداری شده است تا صدها سال حکومت را پشتیبانی تاریخی کند. حضرت علی (ع) معیار حق و حقیقت است. او جز حق چیزی از خود نمی‌گفت. حضرت علی (ع) الگویی برای عبور از منفعت‌های شخصی و توجه به حقیقت است. ما باید از علی (ع) الگو و درس بگیریم. همچنین از مردم صدراسلام عبرت بگیریم و علی (ع) را در میدان تنها نگذاریم. دیدن و عاشقت شدن افتخار نیست، ما ندیده به عشق تو شیعه شدیم یا علی.

انتهای پیام