یکشنبه ۴ آذر ۱۴۰۳ |۲۲ جمادی‌الاول ۱۴۴۶ | Nov 24, 2024
طوبی

در سریال "طوبی" مشاهده می کنیم که درام و قصه به درستی شکل گرفته و این مساله نشان از تبحر کارگردان در امر روایتگری بر پایه قصه ای عاشقانه دارد و این که ذائقه مخاطب تلویزیونی را هم به خوبی می شناسد.

به گزارش خبرگزاری حوزه، برخی کارشناسان ادبی و هنری بر این نکته متفق القول هستند که قصه قبل از هر چیز یعنی مجموعه ای از روابط علت و معلولی که معناسازی و معنابخشی دارند و بر این اساس باید گفت که قصه سریال "طوبی" به کارگردانی سعید سلطانی توانسته در همین مدت پخش که بیش از نیمی از آن به روی آنتن رفته، در معنابخشی به یک دوره تاریخی مهم و حوادث دوران معاصر، نمره قبولی را از مخاطبان عام و حتی منتقدان دریافت کند.

البته مسلم است که این سریال نیز مثل دیگر سریال های تلویزیونی، عاری از ایراد و ضعف نیست اما روی صحبت اینجاست که در این کار درام و قصه به درستی شکل گرفته و در آن به طور نسبی به چهار عنصر زمان، مکان، شخصیت و ماجرا به شکلی قابل قبول پرداخته شده است.

در واقع نسبت درست این عناصر باعث شده که کارگردان و تیم سازنده بتوانند به درستی به روایتگری بپردازند و در این میان جاذبه های مناسب هم برای مخاطبان انبوه جعبه جادو فراهم کنند.

این سریال پنجاه قسمتی در واقع روایتگر داستانی خانوادگی‌ با محوریت شخصیت دختری به نام طوبی است که در دهه ۱۳۳۰ به دلایلی مجبور به مهاجرت به عراق می کند و آنجا ازدواج می‌کند و در این میان حوادث متعددی بین ایران و عراق بر زندگی اش تاثیر عمیق می‌گذارد و این که درنهایت او راوی زندگی پرفراز ونشیبش در جریان راهپیمایی اربعین برای خانواده خود می‌شود.

نکته حائز اهمیت در این اثر آن است که علاوه بر نمایش هنرمندانه وحدت و همدلی میان دو ملت ایران و عراق در طول سه دهه، داستان سریال اقتباسی است از رمان "اربعین‌ طوبی" به قلم سیدمحسن امامیان که از سوی انتشارات جمکران به زیور طبع آراسته شده است؛ داستانی که ثمره دیدار و آشنا شدن نویسنده این کتاب با شخصیت خاله‌بتول در نخستین سفر اربعینی‌اش در سال ۱۳۹۵ ‌است.

یکی از شاخصه های کارگردانی سعید سلطانی که پیشتر مخاطب تلویزیونی او را با آثار معروفی همچون"پس از باران"، "خانه‌ای در تاریکی"، "شکرانه" و سه‌گانه "ستایش" می شناسد، کاربلدی در روایت قصه ای دراماتیک است که در عین حال محور آن معمولاً یک زن است.

کارگردان نشان داده که می تواند داستان های خانوادگی را به شکل مناسبی محور روایت قرار داده و در عین حال به برخی مناسبات تاریخی، فرهنگی و اجتماعی کشور ما بپردازد و از سوی دیگر به شکل شایسته ای از بازیگران حرفه ای نیز بازی های قابل قبولی بگیرد.

در هر صورت آن چه مهم است این که تلویزیون در صورت پرداخت درست به قصه های اقتباسی و بهره گیری از ظرفیت های دراماتیک و هنری از جمله اعتماد به تیم سازنده حرفه ای می تواند آثاری بسازد که هم زمینه رضایت مخاطبان عام را در کوتاه مدت فراهم کند و هم این که منتقدان را نیز تا حدود زیادی به آینده رسانه ملی امیدوار سازد.

سید محمدمهدی موسوی

ارسال نظر

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha