به گزارش خبرگزاری حوزه، مدرسه سلطانیه یا سلطان المدارس یکی از مدارس قدیمی و اولین مدرسه دولتی و مذهبی شیعه در لکهنو هند است که در دوره استعمار انگلیس تأسیس شد. این مدرسه در سال ۱۲۵۹ق توسط سید حسین نقوی، معروف به سیدُالعُلَماء، فرزند سید دلدارعلی نقوی بنا نهاده شد. انگیزه تأسیس این مدرسه عدم وجود حوزه علمیه در لکهنو در اوائل قرن ۱۹ میلادی بود. طلاب علوم دینی در آن زمان در خانه‌های عالمان و حسینیه‌ها به تحصیل می‌پرداختند.

سید حسین نقوی با بهره‌گیری از روابط خود با امجدعلی شاه، سلطان شیعه حکومت اوده، موفق به تأسیس این مدرسه در مقبره سادات‌علی‌خان شد که به «مدرسه سلطانی» شهرت یافت. در تأسیس جامعه سلطانیه، آغا ابوصاحب نیز نقش مهمی داشت و کتابخانه و موقوفات شخصی خود را به این مدرسه اختصاص داد. کتابخانه مدرسه که به کتابخانه ابوصاحب مشهور است، حاوی نسخه‌های خطی بسیاری است.

سید حسین نقوی پس از تأسیس، سرپرستی مدرسه را بر عهده گرفت و برای طلاب و استادان حقوق ماهانه تعیین کرد. منابع مالی مدرسه از وقف حسین‌آباد مبارک، بزرگ‌ترین وقف شیعه در هند، تأمین می‌شد. بالاترین مدرک این مدرسه «صَدرُ الاَفاضِل» است که به فارغ‌التحصیلان برجسته در رشته‌های ادبی، فقهی، اصولی و فلسفی اعطا می‌شود.

مدرسه سلطانیه طلاب بسیاری از شهرهای مختلف هند، کشمیر و کشورهای آفریقایی مانند سنگال و زنگبار را پذیرش کرده و دروس مختلفی از جمله ریاض المسائل و رسائل و مکاسب شیخ انصاری را آموزش می‌دهد.

کتاب «فهرست نسخه‌های خطی کتابخانه سلطان المدارس و جامعه سلطانیه» به‌دست سید محمدجعفر رضوی نوشته و توسط سید محمدجواد حسینی اشکوری تنظیم و تصحیح شده است. این کتاب در سال ۱۳۹۴ش توسط انتشارات مجمع ذخائر اسلامی منتشر گردید. آیت‌الله صافی گلپایگانی نیز در سفر خود به هند از کتابخانه جامعه سلطانیه بازدید کرد.