به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، چند سالی است که درباره گرایش عجیب سینما به موضوع خیانت حرف زده می شود. در این میان، اظهار نظرهای متفاوتی از سوی سینماگران یا دیگر علاقمندان به هنر هفتم را شاهد هستیم، اما باز هم گرایش به سمت این موضوع بیشتر از گذشته در سینمای ایران مورد توجه قرار می گیرد. نمونه این اتفاق در جشنواره سی و سوم دوباره مطرح شده حتی می‌توان گفت که گرایش به موضوع خیانت در جشنواره این دوره، بیش از گذشته است؟!
این نوع توجهات سوالی را به ذهن می‌آورد، چند درصد جامعه ما درگیر چنین مشکلی هستند؟ اگر بخواهیم به طور منصفانه قضاوت کنیم، با توجه به بافت دینی کشور، این معضل درصد بسیار پایینی دارد. گفته فوق ادعای تو خالی نیست، بلکه اگر در این خصوص با دیگر کشورها مقایسه‌ای داشته باشیم، متوجه این موضوع خواهیم شد. لذا باید پرسید چگونه در اکثر تولیدات اجتماعی و خانوادگی موضوع «خیانت» به صورت مستقیم یا غیر مستقیم مورد توجه هنر هفتم قرار می گیرد؟
زمانی سوال فوق مطرح می شود، قرار نیست که فقط از نگاه جشنواره به موضوعات اجتماعی بپردازیم حتی می توان گفت برخی فیلم های ایرانی به ويژه فیلم هایی که در این جشنواره به نمایش در آمده اند، همسو با سریال های ماهواره، خانواده ایرانی را مورد هجمه قرار می دهند. برای این گفته مثالی زده می شود. در روز هشتم جشنواره، فیلمی به نام «نزدیک‌تر» پخش شد. در این کار، ما تصویری سیاه از خانواده ایرانی را شاهد هستیم.
فرزند کوچک این خانواده پس از 3 سال دوری به خانه بر می گردد و تمام اعضای خانواده به جز مادر با وی برخوردی نامناسب دارند؟ چراکه برادر کوچک تر سال ها با اعتیادش آنها را آزرده، اما خود آنها نیز به نوعی در زندگی شخصی خود درگیر مشکلات عدیده‌ای هستند. برای مثال، بردار بزرگتر یک سال است که جدا از همسر زندگی می کند و خواهر خانواده نیز در غرب زندگی از هم پاشیده‌ای دارد. تا به اینجا هیچ اشکالی نمی توان به فیلمنامه گرفت، اما آیا در کنار نشان دادن برخی معضلات نباید نقاط روشن را هم تصویر کرد.
در این فیلم می شد به راحتی فردی را به خانواده اضافه کرد که با زندگی موفق خود، برای خانواده نیز مایه دلگرمی است، اما این تصویر سیاه از خانواده ایرانی تنها ذهن مخاطب را آزرده می کند. نکته ای که در این میان بیننده را بسیار آزرده می کند، این است که در هالیوود این وضعیت کاملاً بر عکس است و خانواده بیش از هر چیز مورد توجه قرار می گیرد!این افسوس زمانی بیشتر می شود که می دانیم در غرب پایبندی به خانواده نسبت به ایران بسیار پایین تر است، اما آنها سعی می کنند این مسئله را نادیده گرفته و در فیلم هایشان به آن نپردازند، اما ما خودخواسته می خواهیم تصویری سیاه از خانواده ایرانی ترسیم کنیم.
وضعیت پیش روی ما در شرایطی است که سینمای ایران در دهه 60 و ابتدای 70 ، نگاهی ارزشمدارانه به خانواده داشت، اولا همیشه در فیلم آن زمان خانواده تکیه گاه اعضای آن بود و افراد با وجود خطاکاری، در نهایت به خانواده خودپناه می آورند. در ضمن در کنار نشان دادن اختلاف، همیشه پایانی با نگاه روشن برای فیلم ها انتخاب می شد، اما آیا این مسئله در فیلم های زمان حال نیز قابل مشاهده است. درضمن فیلم های خانوادگی آن دوران بخشی از کارهای پرمخاطب سینما بودند، اما متاسفانه این وضعیت در زمان حال وجود ندارد و فیلم های خانوادگی ما فروش مناسبی در گیشه ندارند.
نکته دیگری که باید در این یاداشت بدان توجه نمود گرایش عجیب فیلم های سینمایی به سیگار است، چون در اکثریت فیلم ها شخصیت های داستان سیگار می کشند. این اتفاق امروز حتی در غرب هم منسوخ شده و دستوری وجود دارد که فیلم ها موظفند تا حد امکان از تبلیغ سیگار پرهیز کنند، اما در فیلم های جشنواره ما شاهد تبلیغ این رفتار زشت هستیم. درضمن آن چه که به عنوان حجاب در فیلم های سینمایی می بینیم، به هیچ وجه با احکام اسلامی همخوان نیست، حتی می توان گفت که کاملا متضاد با فرامین دینی است!!!
در انتها تنها باید امیدوار بود در آینده این معضلات شناسایی شود، اما آیا با این حجم فیلم های مسئله دار، می توان به این خواسته امیدوار بود؟
