به گزارش خبرگزاری «حوزه»، در آخرین روز نمایش فیلم های سینمایی جشنواره فیلم فجر یک مستند و سه فیلم سینمایی روی پرده رفت، اما مهمترین و جدی ترین کاری که در این شب آخر به نمایش درآمد فیلم «سیانور» بود که توسط کارگردان جوان و خوش فکر سینما ساخته شده بود. این فیلمساز پیشتر با ساخت فیلم «دهیلیز» به عنوان کار اول خود نشان داده بود هم سینمای حرفه ای را خوب می شناسد هم می داند چگونه فیلم بسازد و تماشاگر عام نیز همانند منتقدان کارش را بپسندد.

«سیانور» داستان شکل گیری و انحرافات گروهگ مجاهدین خلق (منافقان) قبل از انقلاب است. در این کار چند عضو از این گروهک، دو آمریکایی را ترور می کنند و در ادامه سازمان امنیت و اطلاعات (ساواک) پیگیر این ترور می شود. در فیلم شعیبی، نشان داده می شود چگونه اعضای گروهک منافقان با دسیسه های روسای خود فریب خورده و در نهایت قربانی می شوند. درضمن در این کار این نکته مورد توجه قرار می گیرد که حرکت مجاهدین از همان دهه 50 از سوی مذهبیون محکوم شده و امام (ره) هم آنها را طرد کرده است.

دلیل دوری مبارزان مذهبی از گروهک های چپ و منافقان نیز در فیلم روشن می شود. چون زمانی که آنها مبارزه خود را علاوه بر شاه با اسلام نیز پیش می گیرند، مشخص است دیگر همسویی وجود نخواهد داشت. نکته جالب دیگر در این بحث نگاه کاملا حرفه ای کارگردان به قصه است. به عبارتی دیگر کمترین چیزی که در این فیلم مشاهده می شود، شعار و سطحی نگری است و کاملا عیان است کارگردان مطالعه کافی در این حوزه داشته است، برای همین آنچه در قصه روایت می شود برای کارگردان قابل باور است.

موضوع دیگری که درباره «سیانور» باید به آن اشاره شود، بازیگری بسیار خوب مهدی هاشمی است. حامد کمیلی و هانیه توسلی هم به خوبی از عهده نقش خود برآمده اند، اما برای بسیار عجیب است چگونه مهدی هاشمی برای بازی در این کار، کاندیدای دریافت سیمرغ بهترین بازیگر نشده.

کارگردانی از دیگر امتیازات مثبت این فیلم سینمایی بود و برای فیلمسازی که دومین تجربه خود را پشت سر می گذاشت هدایت چنین پروژه ای تحسین بر انگیز است.

*طراحی صحنه و لباس

وقتی درباره این فیلم انقلابی حرف می زنیم بد نیست به طراحی صحنه و لباس این فیلم هم اشاره ای داشته باشیم،  در شرایطی که دیگر نمودی از تهران سال 57 را در عالم واقع نداریم، این فیلمساز توانسته با انتخاب محل های مناسب، تصویر درستی از  آنچه روی داده را در «سیانور» نشان دهد، مطلب دیگری که درباره این فیلم باید به آن اشاره کرد این است داشته های فنی هیچ ربطی به تجربه و سن ندارد، چون بهروز شعیبی می تواند با دومین کارش نگاهی دقیق به موضوعی انقلابی داشته باد، اما فیلم «امکان مینا» با داشتن فیلمسازی با تجربه از داشتن چنین توانی عاجز است.

فیلمی برای مبارزه با سقط جنین

دیگر فیلمی که در روز پایانی جشنواره به نمایش در آمد «به دنیا آمدن» نام داشت کارگردانی آن را محسن عبدالوهاب انجام داده بود. در آن به موضوع سقط جنین پرداخته شد. اقدامی که در دین مبین اسلام مذموم شمرده شده و قانون آن را رد کرده است. این مسئله شاید در جامعه امروز ما نمودی جدی داشته باشد، چون شرایط اقتصادی موجود شرایط را برای برخی خانواده به نحوی در آورده که آنها را مجبور می کند تن به چنین خواسته ای بدهند.

*برداشت های قرآنی از فیلم

در این فیلم دو مطلب به عنوان برداشت دینی و قرآنی کاملا عیان بود کارگردان به خوبی از عهده تصویرسازی آن بر آمده بود. ابتدا آن قسمتی که آیه ای از قرآن خوانده می شود که در آن سقط جنین و کشتن فرزندان مذموم و  شمرده می شود. استفاده کارگردان از کلام خدا کاملا در جای خود انجام شده و به هیچ وجه رنگ و بوی شعار نداشت لذا این مهم می تواند الگویی برای فیلمسازان دیگر باشد.

مطلب دیگری که ذکر آن ضروری است نقش والدین در این فیلم است. پدر و خواهر شخصیت زن فیلم افرادی هستند که دلبستگی های مذهبی دارند و در زندگی خود از کلام خدا برای گره گشایی بهره می برند، همین مسئله نیز سبب می شود زندگیشان از کمترین آسیب ممکن بهره برد، حتی قادرند برای دیگر اعضای خانواده پناه باشند. درضمن در «به دنیا آمدن» این مهم هم مد نظر قرار می گیرد که غرق شدن در زندگی مدرن، هیچ دست آوردی جز دور شدن از اخلاقیات انسانی به همراه ندارد.

درباره بازیهای فیلم نکته آنچنان درخشانی وجود ندارد، البته در مقایسه با «هدایت هاشمی» ، «الهام کردا» بازی بهتری دارد، اما کارگردانی هم همانند بازی های فیلم نمره ای متوسط می گیرد و امتیاز چشمگیری ندارد. اما یک نکته بسیار جدی و مهم وجود دارد که از آن باید به عنوان امتیاز نام برد، استفاده کارگردان از امید برای روایت قصه به عبارت فیلمساز در کنار بیان قصه این نکته را فراموش نمی کند که تماشاگر حتما از سالن نمایش باید با احساسی خوشایند بیرون آید.

*کم مخاطب ترین بخش جشنواره

در بخش هنر و تجربه هم دو فیلم داستانی کوتاه به نمایش در آمد «اینجا کسی نمی میرد» و «گاهی» نام داشت. در بخش سینما حقیقت نیز کارهای مستند در آن به نمایش در می آید  «کارنامه بنیاد کندی» روی پرده رفت. این دو بخش جز کم مخاطب ترین بخش های جشنواره فجر بودند که تنها برای خالی نبودن عریضه در جشنواره جا داده شده چون با وجود جشنواره فیلم کوتاه تهران و دیگر رویدادهای مستند چه نیازی بود چنین بخشی در فستیوال فجر جا داده شود. بخش هنر و تجربه هم تنها برای دوستان و آشنایان کارگردان و عوامل فیلم ساخته می شود، چون در زمان اکران عمومی کسی دیگری آنها را نمی بیند.