حجت الاسلام والمسلمین عادل محسنی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در تهران، با اعلام این خبر افزود: یکی از مهم ترین شاخصههای حوزههای علمیه در تراز انقلاب اسلامی این است که اهل جهاد و شهادت باشند. از این رو با هدف تحقق این امر، در چند سال اخیر با پیگیریهای حضرت آیت الله صدیقی و با موافقت سردار باقرزاده در صدد بودیم تا پیکر مطهر شهدای گمنام که سراسر خیر و برکت برای ملت ایران هستند، در محل این حوزه تشییع و تدفین شوند.
وی با بیان اینکه شهدای گمنام تا پای جان بر اصول و اعتقادات خود ایستادند و برای دفاع از کیان اسلام از همه هستی خود گذشتند، گفت: نورانیت و معنویت شهدای گمنام بعد از شهادت شان توسعه پیدا کرد و شامل حال ملت ایران شد، از این رو تشییع شهدای گمنام در مدرسه علمیه امام خمینی(ره) قطعاً آثار و برکات زیادی را برای طلاب این حوزه و اهالی منطقه خواهد داشت و نیز موجب نورانیت قلوب، هدایت معنوی و تقویت روحیه جهاد و شهادت در جامعه خواهد بود.
مدیر حوزه علمیه امام خمینی(ره) بیان داشت: پیکر مطهر دو شهید گمنام، سهشنبه اول اسفند ماه سال جاری همزمان با سالروز شهادت مظلومانه حضرت زهرا سلام الله علیها از ساعت 8/30 و با حضور طلاب، اساتید، روحانیان و اقشار مختلف مردم از مسجد جامع ازگل به سمت مدرسه علمیه امام خمینی(ره) تشییع و در محل این حوزه به خاک سپرده خواهند شد.
وی ادامه داد: در این مراسم حجت الاسلام والمسلمین صدیقی به ایراد سخنرانی خواهد پرداخت و آقای حسین سازور در رثای اهل بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) ذکر مصیبت خواهند کرد.
حجت الاسلام محسنی با بیان این که شهدا به عزت ابدی رسیدند، عنوان داشت: معمار کبیر انقلاب حضرت امام خمینی(ره) درباره جایگاه شهادت و شهدا در نزد پروردگار میفرماید «شهدا شمع محفل دوستانند، شهدا در قهقهه مستانهشان و در شادی وصولشان "عند ربهم یرزقون" اند و از نفوس مطمئنهای هستند که مورد خطاب "فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی" پروردگارند.
مدیر حوزه علمیه امام خمینی(ره) در پایان با بیان این که شهدا مظهر عزت و افتخار جامعه اسلامی هستند، افزود: با توجه به مقام و منزلتی که شهدای انقلاب اسلامی نزد ملت شریف ایران دارند، از همه طلاب و روحانیان حوزههای علمیه تهران برای حضور گسترده در این مراسم دعوت نموده و به این عزیزان توصیه میکنیم علاوه بر حضورشان، دیگر مؤمنین را هم به تکریم شهدا و خانوادههای معظم شهدا ترغیب و تشویق کنند. 313/42