به گزارش خبرگزاری «حوزه»، هیأت تحريريه بنياد نهج‏ البلاغه در قالب کتاب «پندهاى كوتاه از نهج البلاغه» به جمع آوری بخشى از كلمات و جملات این کتاب ارزشمند و ارائه شرح مختصری از آن پرداخته که در شماره های گوناگون تقدیم حضور علاقمندان می گردد.

* زندگى دنيوى دليل زندگى اخروى

عجبت لمن أنكر النشاه الاخرى و هويرى النشاه الاولى

* ترجمه

در شگفتم از كسي كه زندگى اين دنيا را مى ‏بيند، و باز زندگى دنياى ديگر (آخرت) را قبول ندارد.

* شرح

كسيكه با درك و دانائى، در زندگى اين دنيا نظر كند، سراسر دنيا را، پر از نشانه‏هايى خواهد ديد كه از قدرت آفرينش خداوند حكايت مى‏كنند و كسيكه قدرت آفرينش خداوند را با عقل و بينش بررسى كند، هرگز مسئله آخرت و زندگى پس از مرگ را انكار نخواهد كرد.

اگر ما، با دقت و شعور و انصاف، به دنياى خود نگاه كنيم، به روشنى مى ‏بينيم كه انسان و حيوان و گياه و بالاخره تمام موجودات زنده اين دنيا، از ((نيستى)) به وجود آمده‏اند. پس خداوند كه قادر بوده است اين زندگى و اين همه موجودات زنده را، از((نيستى)) به ((هستى)) بياورد، باز هم قدرت آن را خواهد داشت كه پس از مرگ و نابودى اين موجودات، يكبار ديگر آنها را زنده كند.

اگر در زندگى انسان دقت كنيم، از يك نظر خواهيم ديد كه خداوند در همين دنيا هم ريشه و اصل زندگى انسانها را دل خاك قرار داده، و در وقت لزوم، افراد بشر را، از خاك به وجود آورده است.

ابتدا، ريشه زندگى و اصل وجود ما، در دل همين خاكهاى بيابانى پنهان بوده است. از دل اين خاكها، گندم و برنج و سبزى و ميوه و ديگر گياهان خوردنى و روئيده‏اند. قسمتى از اين روئيدنيها را پدر و مادر ما خورده‏اند. قسمت ديگرى را نيز حيوانات خورده‏اند، تا زنده بمانند و بزرگ شوند و به صورت غذاى انسان در آيند. يعنى پدر و مادر ما، وقتى گوشت حيوانات را نيز خورده‏اند، در حقيقت، از غذايى استفاده كرده‏ اند كه اصل آن باز هم از خاك بوده است. به اين ترتيب، پدر و مادر ما، با خوردن خوراكى‏ هايى، كه در هر حال، از زمين بدست مى‏آيد، به زندگى خود ادامه داده ‏اند و بزرگ شده ‏اند بعد، وجود ما همچون يك ياخته در پشت و شكم آنها پيدا شده است آنگاه ما شروع به رشد كرده‏ايم، صاحب دست و پا و چشم و گوش و مغز و ساير اعضاء بدن شده‏ايم سرانجام، به صورت يك انسان كامل، از شكم مادر، به اين جهان قدم گذاشته‏ايم. تمام اين مراحل، از وقتى كه ذرات هستى ما، در دل خاكها بوده، تا وقتى كه اين ذرات به وجود پدر و مادر منتقل شده و سپس به صورت انسان در آمده است، با قدرت آفرينش خداوند طى شده است.

پس مى ‏بينيم كه خداوند، قبلا يكبار قدرت خود را در همين دنيا نشان داده و ما را، از خاك به خود آورده است. به اين ترتيب، خدايى كه چنين قدرتى دارد، يكبار ديگر هم، قادر به انجام اين كار خواهد بود. يعنى، وقتى ما بميريم و به مشتى خاك مبدل شويم، دوباره، در روز قيامت، خداوند ما را، از دل خاكها بيرون مى‏آورد، و به ما (( هستى)) و زندگى مى‏دهد، تا براى رسيدگى به حساب كارهايمان، در صف محشر آماده شويم.