به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت‌الاسلام رسول جعفریان با انتشار تصویری سندی تاریخی در صفحه مجازی‌اش نوشته است:

طعم زیست حجروی

یادش بخیر! سال ۵۷ که به قم آمدم و این پس از گذشت دو سال از طلبگی بنده در اصفهان بود، در مدرسه رسالت ساکن شدم و تا اوائل سال ۶۰ آنجا بودم. شب‌های بسیار ساکتی در مدرسه داشتیم و بهره‌مند از مواهب دیگری چون صبحانه و ناهار و شام هم بودیم. اگر کسی می‌خواست درس بخواند واقعاً زمینه فراهم بود. اقامت در مدرسه مقرّراتی داشت و از جمله مقرّرات مسلم، یکی هم این بود که شب‌ها سکوت کامل باشد تا طلبه‌ها به درس و مطالعه بپردازند. هنوز مزهٔ آن سکوت و مطالعه شبانه را تا وقتی که خاموشی زده می‌شد، در وجودم حس می‌کنم. فکر کنم هیچ چیزی در عالم طلبگی جای زندگی در حجره را نمی‌گیرد. در واقع همیشه فکر می‌کنم اگر طلبه‌ای طعم زیست حجروی را نچشیده باشد، بخش مهمّی از تجربه طلبگی را به دست نیاورده است.

در میان اوراق و اسنادی که تصاویرش را داشتم، برگه زیر را دیدم که درباره مقرّرات یک مدرسه طلبگی است. شاید مدرسه ناصری یا سپهسالار یا همان مطهّری فعلی. هرچند اطمینان ندارم اعلان مزبور مربوط به آن مدرسه باشد. مع الأسف تاریخ هم ندارد، ولی به قرینه اسنادی که قبل و بعدِ آن هست، باید مربوط به حوالی سال‌های ۱۳۳۰ تا ۱۳۳۵ ق باشد. در این اعلانِ دستنویس، مقرّراتی اعلام شده که مشابه همان اصولی است که دست کم تا زمان ما هم بود و فکر کنم در بسیاری از موارد ادامه هم یافته است. متن آن را تقدیم عزیزان می‌کنم:

• خدمت ذی‌ملاطفت آقایان عظام و مشایخ کرام و سادات ذوی العزّ و الاحترامِ ساکنین این مدرسه اعلام می‌شود:

•  بر همگی و جملگی شماها معلوم و بدیهی است غرض از کَوْن در مدرسه، اشتغال به تحصیل علوم دینیّه از عقلیّه و نقلیّه است بأیّ نحوٍ کان، و غرض واقف – طاب ثراه – از بنا کردن این مدرسه جز این نبوده، و هرکس جز برای تحصیل در مدرسه آمده و مسکن کرده، موجب سخط و غضب حضرت الهی و البته حرام خواهد بود. لله درّ قائله: هر آن از عمر پیشین رفت گو رو / کنون روز از نو است و روزی از نو

•  از تاریخ این ورقهٔ اعلان، باید تمام آقایان مدرسه بدون استثناءِ احدی، مشغول تحصیل و تدریس و تدرّس باشند و رضای خداوند تبارک و تعالی و واقف – طاب ثراه – را ملاحظه فرمایند.

• مزاحم یکدیگر نباشند، خصوصاً در شب‌های تحصیل که از یک ساعت و نیم از شب رفته به هیچ قسم حق ندارند در حجرات یکدیگر بروند، جز برای پرسیدن اشتباه و آن هم در کمال آهستگی. و همچنین در روزها باید ترک حرکات شنیعه وحشیانه و افعال رذیله غیرعاقلانه و خواندن آواز بنمایند. هر کس تخلّف بورزد از موقوفٌ علیهم خارج است.

• بر تمامی آقایان عظام متحتّم و فرض است که به خدّام بگویند اسباب او را از مدرسه بیرون ببرند و خودش را هم اخراج نمایند».