خبرگزاری حوزه روایت زیر را از کتاب «کافی» منتشر می‌کند.
امام جعفر صادق علیه السلام:
ما مِن عَمَلٍ حَسَنٍ یَعمَلُهُ العَبدُ إِلّا وَلَهُ ثَوابٌ فی القُرآنِ إِلّا صَلَاةَ اللَّیلِ فَإِنَّ اللّهَ لَم یُبَیِّن ثَوابَهَا لِعِظَمِ خَطَرِها عِندَهُ فَقالَ: «تَتَجافی جُنُوبُهُم عَنِ المَضاجِعِ یَدعونَ رَبَّهُم خَوفاً وَ طَمَعاً وَ مِمّا رَزَقناهُم یُنفِقونَ فَلَا تَعْلَمُ نَفْسٌ مَا أُخْفِیَ لَهُمْ مِنْ قُرَّةِ أَعْیُنٍ جَزَاءً بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ »؛
هر کار نیکی که بنده می‌کند، در قرآن برایش ثوابی ذکر شده، مگر نماز شب که از بس نزد خدا پراهمّیت است، ثواب آن را معلوم نکرده و فرموده است: «پهلوهایشان را از بسترها دور می‌کنند، پروردگارشان را از روی بیم و طمع می‌خوانند، از آنچه روزیشان داده‌ایم انفاق می‌کنند و هیچ کس نمی‌داند به پاس آنچه می‌کرده‌اند، چه مسرّت‌هایی برایشان نهفته است.»
بحارالأنوار، ج ۸، ص ۱۲۶
