خبرگزاری حوزه | قرآن کریم، مبلغان دین را به هجرت به وطن و فعالیت تبلیغی در زادگاه توصیه می کند: فَلَوْلَا نَفَرَ مِن کُلِّ فِرْقَةٍ مِّنْهُمْ طَائِفَةٌ لِّیَتَفَقَّهُوا فِی الدِّینِ وَلِیُنذِرُوا قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُوا إِلَیْهِمْ...(توبه١٢٢).

مبلغان و روحانیانی که به وطن خویش هجرت تبلیغی دارند به سبب اخلاص مضاعف خود، پاداش مضاعفی خواهند گرفت؛ زیرا غالبا عالم دین اگرچه فاضل و متقی باشد، در وطن خود بی مقدار است.

مردم عوام به عالمان و دانشمندان آشنای خود حسادت می ورزند و خود را از مراجعه و سرسپردگی آنها بی نیاز می دانند. در مقابل امر و نهی و نصیحت عالمان خود سرسختی نشان می دهند آنها را حافظ اسرار خویش نمی دانند؛ از همین رو پیامبران الهی آنگونه که در زادگاه خود رنج کشیده اند در مناطق دیگر آزار ندیده اند.

حضرت نوح برای قوم خود نهصد سال زحمت کشید و آنها انکار نمودند: قَالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِی کَذَّبُونِ (شعراء١١٧)

حضرت موسی از زادگاه خود ترسان و نگران خارج شد: فَخَرَجَ مِنْهَا خَائِفًا یَتَرَقَّبُ (قصص٢١). ولی ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺪﻳﻦ ﺭﻭی آورد روح امید در وجود او زنده گشت: وَلَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْیَنَ قَالَ عَسَیٰ رَبِّی أَن یَهْدِیَنِی سَوَاءَ السَّبِیلِ .(قصص٢٢)

حضرت یونس را از زادگاه و وطن خود فراری دادند: إِذْ أَبَقَ إِلَی الْفُلْکِ الْمَشْحُونِ (صافات١٤٠)

هم وطنان حضرت شعیب او را، هم رتبه خود در دانش و بینش می پنداشتند: وَ مَا أَنتَ إِلَّا بَشَرٌ مِّثْلُنَا وَإِن نَّظُنُّکَ لَمِنَ الْکَاذِبِینَ شعراء١٨٦)

نیرنگ های خانمان سوز مردم بابل، حضرت ابراهیم علیه السلام را از زادگاه خود به سوی فلسطین هجرت داد: فَأَرَادُوا بِهِ کَیْدًا فَجَعَلْنَاهُمُ الْأَسْفَلِین.(صافات٩٨) وَ قَالَ إِنِّی ذَاهِبٌ إِلَیٰ رَبِّی سَیَهْدِینِ.(صافات٩٩).

حضرت مسیح اگرچه در مغرب زمین مورد پذیرش قرار گرفت ولی هموطنان او در شرق، نقشه به صلیب کشیدن او را داشتند: وَقَوْلِهِمْ إِنَّا قَتَلْنَا الْمَسِیحَ عِیسَی ابْنَ مَرْیَمَ رَسُولَ اللَّهِ وَمَا قَتَلُوهُ وَمَا صَلَبُوهُ وَلَٰکِن شُبِّهَ لَهُمْ .(نساء١٥٧)

در این میان پیامبر خاتم (صلی الله علیه وآله) طولی نکشید که حکمت و موعظه و معجزه آن حضرت جهان را گرفت. مردم حجاز گروه گروه و شهر به شهر ایمان آوردند؛ ولی آن حضرت از زادگاه خود مکه اخراج شد و خداوند وعده بازگشت فاتحانه اش را داد: إِنَّ الَّذِی فَرَضَ عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لَرَادُّکَ إِلَیٰ مَعَادٍ.. (قصص٨٥).

این بیانات نشان می دهد که یک روحانی و مبلّغ دین، در زادگاه خود کم مقدار و در خطه ای دورتر گرامی تر و گرانمایه است.

به همین سبب مزد معنوی مبلغان در زادگاه خود و پاداش صبر و استقامت آنها مضاعف خواهد بود.

غلامعباس هاشمی همدانی