ابراهیم اصغری، تهیه کننده سینما در گفت‌و‌گو با خبرگزاری «حوزه» درباره چگونگی همکاری سینما با حوزه‌های علمیه اظهار کرد: سینمای ما عنوان اسلامی را با خود دارد. برای همین در تمامی دنیا به عنوان هنری که اخلاقیات در آن جایگاهی ویژه دارد از آن نام می‌برند. با این توضیح ضروری است که در چنین سینمایی آدم‌هایی فعال باشند که با دین آشنایی کافی دارند. بهترین گزینه هم در این میان، روحانیون هستند که عمر خود را صرف تبلیغ دین کرده‌اند و می‌توانند در این راه، کمک‌های بسیاری به سینما کنند.

وی گفت: وقتی از همکاری سینما با حوزه‌های علمیه سخن می‌گویم، منظور این نیست که کارها فقط ظاهری دینی داشته باشد، بلکه معنا و مفهوم دین نیز در کارهای سینمایی دیده شود. این خواسته هم کاری علمی و تحقیقاتی است که باید توسط روحانیون در سینما انجام شود. درضمن حضور روحانیون در سینما سبب خواهد شد تا از ظاهرگرایی دینی کاسته شود، چون معمولاَ باب شده که برخی برای کارهای سطحی و کم مایه خود عنوانی دینی بر می‌گزینند، اگر روحانیون در سینما حضور داشته باشند، این عده به راحتی قادر نخواهند بود که از نام دین، برای رسیدن به منافع خود بهره برند.

تهیه‌کننده فیلم دفاع مقدسی «شور شیرین» ادامه داد: حضور روحانیون در سینما به نفع خود آنها نیز می باشد، چون برخی مواقع می بینیم که روحانیت نقدهایی از سر دلسوزی به سینما می کند که نتیجه آن مطلوب نیست، زیرا به بهانه این که یک یا چند فیلم به مفاهیم دینی نپرداخته اند، نمی توان تمامی سینما را محکوم کرد. این ضعف بزرگ، در شرایطی است که بسیاری از کشورهای سعی می کنند تا به روش‌های مختلف از سینما برای رسیدن به اهداف سیاسی و فرهنگی خود استفاده نمایند، آن‌گاه ما خودخواسته چطور بخواهیم منکر این قدرت و توانایی شویم؟

اصغری در ادامه اضافه کرد: حضرت امام (ره) پس از سال‌ها دوری از وطن وقتی به ایران بازگشت، در سخنرانی ابتدای خود درباره سینما و اهمیت این رسانه اظهار نظر کرد و فرموند: «ما با سینما مخالف نیستیم، بلکه با فحشا مخالفیم» این گفته، عمق بسیاری در خود دارد که نباید از آن غافل شد. این کلام امام(ره) می تواند چراغ راه سینماگران و روحانیون باشد، البته حضرت آقا نیز بارها در نشستی که با سینماگران داشتند، درباره اهمیت سینما سخن رانده اند و چراغ راه را در اختیار سینماگران قرار داده اند، حتی ایشان خود در پشت صحنه فیلم سینمایی «محمد(ص)» حضور پیدا کرده و از مراحل ساخت آن خبر دار شدند.

وی در بخش دیگری از سخنان خود متذکر شد: در ایام برگزاری جشنواره می‌بینیم که روحانیون در سالن سینماها حضور دارند و در کنار مردم به تماشای فیلم می‌نشینند. این اقدام را به دو شکل می‌توان معنا کرد؛ ابتدا این‌که کاری مثبت و درخور توجه است، چون روحانی متوجه اهمیت سینما شده و بدون هیچ ملاحضه کاری در کنار مردم به تماشای فیلم می‌نشیند، اما باید بعد از جشنواره شاهد نتایج و خروجی‌های این حضور باشیم. در این چند سال متاسفانه اتفاقی خاص از این بابت رخ نداده و امیدواریم در این دوره و سال‌های آینده، شرایطی پیش بیاید که ما از بابت این حضور، به نتایج مطلوبی دست یابیم.

وی در پاسخ به این سوال که آیا حضور روحانیت به طور مستقیم در سینما می‌تواند اتفاقی خوب برای آن محسوب شود؟ گفت: این‌که هر فرد و قشری با داشتن سواد سینمایی می‌تواند در هنر هفتم فعال باشد، امری مشخص و واضح است، اما این خواسته تنها نباید به صورت ظاهری رخ دهد، چون در این وضعیت همان اتفاقی رخ داد که بابت حضور چند ساله روحانیون در جشنواره شاهدش هستیم. در کلامی می‌خواهم بگویم، اگر روحانیت می‌خواهد در سینما تاثیر گذار باشد، باید خود نیز خالق کارهای تاثیرگذار نیز باشد.

این تهیه‌کننده در بخش دیگری از  گفتگوی خود، درباره این‌که طی سه دهه گذشته، سینما به چه نحو از روحانیت تصویر سازی کرده، گفت: در ابتدای انقلاب متاسفانه نگاه به روحانیت به ابتدایی‌ترین شکل ممکن رخ می‌داد، یعنی بازیگران تنها لباس روحانیت را بر تن می‌کردند و هیچ عملکردی جز نصیحت و راهنمایی دیگران نداشتند، اما خوشبختانه در یک دهه گذشته، نگاه به روحانیت، شکلی جدی به خود گرفته و تنها به عنوان یک لباس به این جایگاه پرداخته نمی‌شود، حتی در فیلم‌های اخیر سینما سعی شده تا زندگی، خواست‌ها و دغدغه‌های زندگی روحانیون مورد توجه جدی قرار گیرد.

وی در ادامه سخنان خود متذکر شد: در خصوص نگاه به روحانیت در فیلم های سینمایی ذکر نکته‌ای را ضروری می‌دانم. آن‌هم این است که در فیلم‌های سینمایی ما معمولا نگاهی که به روحانیت می‌شود، همانند برداشت‌های غرب از کشیشان است، یعنی انسان‌هایی که عمر خود را صرف عبادت و خدمت به خلق کرده‌اند، اما در این تولیدات کمتر نشانی از حضور روحانیت در سیاست می‌بینیم، درصورتی‌که یکی از شعارهای مهم ما این است که سیاست ما عین دیانت ماست و این دو را نمی توان از هم جدا کرد. در کلامی دیگر، نگاهی صرفاً زاهد گونه به روحانیت، نوعی اشاعه شعار جدایی دین از سیاست است.

وی در پایان بیان کرد: بسیاری از این تحریف‌ها ممکن است که به اشکال دیگری در سینما به وجود آید که مضامین دینی و روحانیت را مورد هجمه قرار دهد، برای همین هم تاکید دارم که اگر روحانیون در پی ورود به سینما هستند، این ورود باید به شکلی کاملاَ آگاهانه رخ دهد.