خبرگزاری«حوزه»، هر چقدر که ماه رمضان، فضایی معنوی و قدسی دارد و باید چه در حوزه رفتارهای فردی و چه به ویژه در حوزه مناسبات اجتماعی، شرایط و اقتضائات این ماه مبارک را مدنظر قرار داد، به نظر می رسد که در حوزه سینما و به خصوص اکران فیلم ها بر روی پرده نقره ای، قضیه کاملاً جلوه ای معکوس دارد؛ به این معنا که پس از اکران فیلم " اعترافات ذهن خطرناک من" که به هیچ وجه تناسبی با این ماه عزیز ندارد، خبردار شدیم که از چهارم تیرماه نیز فیلمی برای پخش و عرضه میهمان سالن های تاریک سینماهای کشور می شود که مع الاسف شالوده آن را شوخي‌هاي نامتعارف با مقدسات دینی تشكيل مي‌دهد.
فیلمی از کمال تبریزی، کارگردان شناخته شده سینما که پیشتر از این ها با ساخت "مارمولک"، خواسته یا ناخواسته ، جایگاه روحانیت در اجتماع را به سخره گرفت و اینک با فیلم "از رئيس جمهور پاداش نگيريد" شوخی های غیرقابل قبولی با یکی از فروعات بسیار مهم دین یعنی مساله حج می کند و حال آن که عظمت و اهمیت حج چنان است که در اکثر ادعیه مشهور همین ماه رمضان از آرزوی بندگان و درخواست آن ها برای توفیق به تشرف خانه خدا سخن به میان می آید.
جالب این که زمان آغاز تولید این فیلم به سال 86 می رسد و قرار بوده که این اثر در جشنواره فیلم فجر سال 88 به نمایش درآید که به دلیل مضمون خاص و توهین آمیزش ، به دستور مستقيم وزير ارشاد وقت توقيف می شود.
اینک اما پس از گذشت 6 سال معلوم نیست که مسئولان سازمان سینمایی با چه توجیه و استدلالی، مجوز اکران این فیلم را آن هم در عزیزترین و مقدس ترین ماه خدا صادر کرده اند.
سازنده فیلم که گویا تابوشکنی به بهانه جلب تماشاچیان به سینماها را یکی از اهداف خود در سال های اخیر قرار داده ، در این فیلم مناسك حج را دستمايه ساخت فیلمی نموده که شوخي‌هاي بي‌پروايش باعث شد دکتر حسینی ، وزیر وقت ارشاد مستقیماً وارد عمل شده و حکم به توقیف این فیلم در مقطع زمانی یادشده بدهد.
جملات صریح وزیر در آن ایام و در دفاع از این اقدامش گویای مساله است، آن جا که گفت؛ «ما با هنرمندان تعامل داريم و حل مشكل آنها در برنامه‌هاي ماست اما اين موضوع بدان معنا نيست كه هنرمندان ما خطوط قرمز را ناديده بگيرند و ما هم بپذيريم كه نمونه آن فيلم پاداش است.»
گرچه ادعا شد که فیلم برای آمادگی جهت اکران ، اصلاحیه هایی خورده اما به واقع سوال اصلی اینجاست که مضمون اصلی فیلم را چگونه می توان اصلاح کرد و حال آن که پیام اصلی را به صورت آشکار با خود به همراه دارد و مخاطب به سهولت و به دور از پیچیدگی های خاص آن را دریافت می کند.
در خلاصه داستان فیلم آمده که يكي از مديران ارشد کشور به صورت كاملاً اتفاقي به سفر حج مي‌رود و در اين سفر اتفاقاتي برايش رخ می دهد كه ظاهرش خوشايند نيست، اما همه اين اتفاقات ناخوشايند باعث مي‌شود به معنا و مفهومي از سفر دست یابد و ...
به تعبیر یکی از منتقدان در حالی که بخش عمده فيلم را شوخي‌هاي ركيك و قصد فرار مدير از مناسك حج شامل می شود ، چگونه می توان شالوده اساسی فيلم را كه شوخي با حج و نماز است با تدوين مجدد و برخی اصلاحیه های جزیی تغيير داد؟!
سوال دیگر این که چرا باید این گونه فیلم ها – ولو با اصلاحیه هایی که درباره اش نقدهای جدی داریم– در ماه مبارک رمضان اکران شوند؟!
به راستی آیا سیاست خاصی در این باره وجود دارد یا این که باید آن را نتیجه غفلت مسئولان امر تفسیر کرد؟!
هدف از نگارش این سطور ، نقد و بررسی محتوای فیلم یادشده و نیز داوری درباره فُرم و قالب سینمایی آن نبوده ، بلکه غرض تلنگری به مسئولان ، تصمیم سازان و تصمیم گیران هنر هفتم است که آگاه باشند مردم متدین و انقلابی ، نسبت به این گونه مسایل حساسیت و دغدغه خاصی دارند و به هیچ وجه با این مساله کنار نمی آیند که عده ای ولو به نام هنر و نقدی بر برخی ریاکاری های مذهبی، بخواهند ارزشهای دینی را به سخره و استهزا بگیرند. همین!
سید محمد مهدی موسوی
