سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری«حوزه»، در ادامه انتشار فضایل و وصایای شهدای طلبه و روحانی گوشه ای از حالات شهید والامقام محمد تقی شهری ار منتشر می کند.

*تولد

شهید محمد تقی شهری فرزند مرتضی در سال 1348 در شهرستان نقده از توابع استان آذربایجان غربی در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود؛ تحصیلات خود را تا سوم ابتدایی در آن شهرستان سپری کرد و در سال 1358 پس از پیروزی انقلاب به اتفاق خانواده به شهر نظرآباد مهاجرت کردند.

*تحصیل در حوزه

محمدتقی در این شهر ادامه تحصیل داد و پس از سپری کردن اول دبیرستان به شوق کسب علم و معرفت حق تعالی در حوزه علمیه امام جعفر صادق علیه السلام شهر هشتگرد ثبت نام کرد. وی پس از پایان دوره سه ساله در این مدرسه به حوزه علمیه محمد رسول الله صلی الله علیه وآله در شهر قم عزیمت کرد و در آن مکان مقدس مشغول تحصیل علوم دینی شد.

*حضور در عرصه نبرد حق با باطل

هنگامی که مشغول تحصیل بود، جنگ تحمیلی در مرزهای میهن اسلامی به اوج خود رسیده بود و او بر خود تکلیف دانست که در جبهه ها حضور یابد و در دفاع از اسلام سهم خود را ادا نماید.

محمدتقی در طول جنگ چند بار به جبهه رفت؛ در این مدت با دفاع و مقاومت در مناطق جنگی فعالیت کرده و در پست های مختلف ایفای نقش نمود؛ گاهی به عنوان تیربارچی و نیروی رزمی و زمانی در امر تبلیغات، فعال بود و در همه حال از یاد خدا و ارشاد جوانان و یاری همنوعان و احترام به دیگران غافل نبود.

وی در جبهه یا پشت جبهه همواره انسانی فعال و مفید، در منزل بسیار مهربان و دلسوز، در جامعه انسانی وارسته و خیر خواه و در پیشگاه خداوند بنده ای پرهیزکار که در انجام فرایض و ارشاد بندگان به سوی خداوند همواره تلاش می کرد.

شهید همواره در کلاس های اخلاق در حوزه شرکت کرده و در مراسم تشییع شهدا حضور می یافت؛ سرانجام در تاریخ 26/2/1367 در عملیات بیت المقدس 6 در محل تپه شیخ محمد در اثر اصابت گلوله دشمن به فیض شهادت نائل آمد؛ پیکر مطهرش در بهشت رضای شهر نظرآباد به خاک سپرده شد.

* بخشی از مناجات نامه شهید

الهی! شکرت که نعمت را بر حقیر تمام کردی توفیق استغفار نیز عنایت فرما؛

الهی! خلوت با تو چه خوش حالتی است؛ نالیدن و اشک ریختن و احساس کردن لطف بی حدت را عنایت فرما.

الهی! از محبت توست که بلبل به آواز، گل به شکفتن و باران به ریختن، عشق می ورزند و شمع و پروانه به یکدیگر می سوزند و قُمری آواز سر می دهد و طفل می گرید و خورشید سحرگاهان سر بیرون می آورد و ماه چهره ای زرد در انتظار است و ستارگان سوسو می زنند و امواج دریا می خروشد و ساحل استقامت می کند.

الهی! گویند با هر شکر از عبد دو شکر از شکور است؛ چگونه شکرت را به جا بیاوریم. الهی! گویند هر نفسی که بیرون آید دو شکر دارد و بیشتر، من جز خجلت و شرمندگی چه کنم.

الهی! مهر پدر و مادرم را در حق خویش می بینم، می سوزم که تو چونی؛ الهی! همه درمان وصل می طلبند و من درد هجران، چرا که این سوزش آن درد است.

الهی! دلِ خسته و جسم خستۀ شهری، خستۀ انتظار دیدارت را می کشم.

الهی! خلوت کردن و دوری از مردم چنین به یادت می اندازدم و در جمع آنان بودن و با تو نشستن چه حالی دارد. الهی! خجلم از نوشتن وصیت؛ جز امید دعا از پدرم و مادرم و درخواست از خداوند بر صبر آن ها عرضی ندارم.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی لاله های محراب البرز؛ زندگینامه شهدای روحانی