به گزارش خبرگزاری «حوزه»، «خانه دیگری» کاری به کارگردانی بهنوش صادقی فیلمساز جوان سینمای کشورمان است که نخستین فیلم بلند خود را جلوی دوربین برده است. وی در اولین کار خود سراغ موضوعی رفته که به شدت نبودش این روزها در سینمای کشورمان، احساس می شود، آنهم خانواده است که به شکلی زیبا در این کار مد نظر قرار گرفته است. در این فیلم زیبایی هایی وجود دارد که ما مدتهاست آن را در سینما فراموش کرده ایم و به نوعی خود را درگیر موضوعات تاریک و تلخ کرده ایم.
*هویت بخشی به خانواده
در این فیلم نشان داده می شود خانواده می تواند در هر برهه ای از زمان مامن و پناهگاه اعضای خانواده باشد، درضمن نگاهی که به سنت در این فیلم شده بسیار ملموس و دوست داشتنی است. نکته قابل توجه در فیلم صادقی این است در کنار پرداختن به کمبودهای یک خانواده معمولی به داشته ها هم توجه می شود، همین عامل به نوعی سبب شده تا امید در فیلم ویژگی قابل لمسی داشته باشد. موضوع دیگری که حتما می بایست به آن توجه کرد، موضوع سبک زندگی است که به نظرم جایگاهی بسیار شایسته در فیلم دارد و نگاهی ارزشمند به آن شده است.
*پیام خانواده اصیل ایرانی
نکته حائز اهمیت در این فیلم به نوع پیام رسانی فیلم بر می گردد که به نظرم به هیچ وجه کلیشه و شعار نیست، بلکه کارگردان فضا را به خوبی درک کرده است، اتفاقی که نشان می دهد، فیلمساز با فضای قصه از قبل آشنا بوده برای همین توانسته الزامات داستان را به خوبی در فیلمش لحاظ کند. موضوع دیگر نگاه به اخلاقیات قصه است که برگرفته از توجیهات اسلامی و مذهبی است. این اتفاق به هیچ وجه در قالب کلام به بیننده منتقل نمی شود، بلکه کنش هایی که میان شخصیت ها وجود دارد این خواسته را به خوبی در فیلم رقم می زند.
*نگاه متفاوت به مدرنیته
نکته در این فیلم سعی شده به مخاطب منتقل شود آن است که مدرن شدن حتما نیازی نیست تا ما گذشته خود را فراموش کنیم، چون هم می توان با زندگی جدید همراه بود هم اینکه داشته های ملی و دینی را حفظ کرد. این اتفاق هم خواسته عجیبی نیست، چون با کمی دقت در سینمای هند و ژاپن می فهمیم تا چه حد سنت جایگاهی ویژه در تولیدات سینمایی و تلویزیونی دارد، حتی این مسئله را در سریال های کره ای که در سالهای اخیر از تلویزیون پخش می شود نیز به خوبی می توان مشاهده کرد.
*اولین اثر سینمایی یک کارگردان
اما جدا از بحث کارگردانی باید به چند بخش فنی فیلم هم اشاره کرد. ابتدا درباره کارگردانی. بهنوش صادقی اولین فیلم سینمایی خود را جلوی دوربین برده است، البته وی چندین تله فیلم کارگردانی کرده، اما پر واضح است سینما شرایط خاص خود را طلب می کند، به هر حال این فیلم توانسته نمره قابل قبولی را بگیرد، هرچند در بحث دکوپاژ و میزانسن می توانست بهتر عمل کند. درباره تدوین و فیلمبرداری هم باید نمره نسبتا خوبی به فیلمساز داد.
*عملکرد خوب بازیگران
درباره بازیگری هم ما شاهد اتفاقات خوبی در فیلم هستیم به ویژه بازی گوهر خیراندیش، پژمان بازغی و ناصر هاشمی در فیلم به شدت باور پذیر و قابل قبول است، البته بازیهای مکمل نیز انصافاً در حد قابل قبولی انجام شده است.
نکته پایانی درباره این فیلم به ساختار فیلم بر می گردد که به نظرم تا حدودی به کارهای تلویزیونی شبیه است؛ اتفاقی که تا حدودی طبیعی است، چون فیلمسازش مدتهاست در تلویزین فعالیت داشته و به نوعی با آن اخت شده است.
