خبرگزاری«حوزه» كرامتى از امام خمینی( ره) به نقل از شهید محراب مرحوم آیت الله صدوقى منتشر می کند.
شهيد آیت الله صدوقى نقل می کند: «ما مسافرت هايى با امام كردهايم، در مسافرت مشهد يك اخلاق پدرانه اى نسبت به ما مبذول مى داشتند. وقتى از ارض اقدس برمى گشتيم در بين راه روسها براى بازرسى جلوى ماشين ما را گرفتند- در آن زمان قسمتهايى از ايران زير نظر دولت هاى شوروى و آمريكا و انگلستان بود- همگى پياده شديم و چون امام از اوّل تكليف، مراقب نماز شب بودند و اين عمل، صددرصد از ايشان ترك نشده، بعد از پياده شدن خواستند نماز شب بخوانند. آنجا كه وسط بيابان بود آبى وجود نداشت. يك وقت نگاه كرديم كه آبى جارى شده ايشان آستين بالا زد و وضو گرفت. بعدا نفهميديم كه تا ايشان نمازش تمام شد آب بود يا نبود. به هرحال ما در آن سفر يك چنين كرامتى از ايشان ديديم.» «1»
و در اثر همين شب زنده داري هاست كه مى بينيم اين مرد بزرگ، متّصل به «معدن عظمت» شده است و در راه خدا از هيچ نمى هراسد.
بنا به نوشته بعضى، امام خمينى در ضمن بيان ماجراى زندان رفتن خود چنین گفته اند:
«همانطور كه در آن جاده مستقيم [قم- تهران] مى رفتيم، من متوجّه شدم آن دو نفرى كه جلو نشسته بودند، يكى از آنها اشاره كرد به سمت راست [سمت راست آن جادّه یعنی درياچه نمك ، كه برخى از مؤمنينى را كه عليه دولت فعاليّت شديد داشتند آنجا مى انداختند.] با دست كه به آن طرف اشاره كرد، من فهميدم مقصودش چيست ولى من از اوّل كه با آنها رفتم هيچ نترسيدم و آنوقت كه اشاره كردند هم و اللّه نترسيدم.
ناقل اين قصّه ادامه مى دهد: يكى از مراجع كه در آن مجلس بود، وقتى اين عبارت را شنيد، دگرگون شد و در برابر عظمت اين مرد بزرگ الهى انگشت به دندان گرفت.»
(1)- فرازهائى از ابعاد .../ 57.
* سيماى فرزانگان، ص: 222 حجت الاسلام والمسلمین رضامختاری
