به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه در یزد، سید فضل الله طباطبایی ندوشن(امید) به مناسبت ایام حزن انگیز پایان ماه صفر، اشعاری را در رثای پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله، امام حسن مجتبی علیه السلام و امام رضا علیه السلام سروده است.
برای پیام آور وحدت، حضرت محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله و سلّم؛
«نفس چلچله ها»
می گفت: بریزید به دریا گِله ها را
تا بنده نمایید دل قافله ها را
این شبه وبا -- قهر زمینی-- همه گیر است
طفلانه مگیرید تب فاصله ها را
حتّی بکشانید به ایوان دل خویش
با بوی تبسّم نفس چلچله ها را
تا کعبه ی جان را به تماشا بنشینید
باید که بسازید غم آبله ها را
می گفت: علی (ع) نیست مگر جان محمّد(ص)
با او بسپارید شب مرحله ها را
وقتی نسپردیم شب مرحله با حق
دیدیم به چشمان بلا زلزله ها را
دیدیم که دستان ستم یکسره می ریخت
در کاسه ی ارباب دنائت ، صله ها را
پرپر شده دیدیم هزاران گل (امّید)
وقتی که شکستیم پر چلچله ها را
ابیاتی در رثای امام حسن مجتبی علیه السلام
(۱)
از خُلقِ نبی(ص)، گوشِ زمان را پُر کرد
از صبرِ علی(ع)، چشمِ مکان را پُر کرد
می خواست خدا، زان دو، نشانی بدهد
با حلمِ حسن(ع)، جامِ جهان را پُر کرد
(۲)
تا کون و مکان حریمِ اهل البیت(ع) است
تا جانِ جهان نسیمِ اهل البیت(ع) است
خورشید به دستانِ حسن(ع) خیره شود
زیرا که حسن (ع)، کریمِ اهل البیت (ع) است
(۳)
وقتی که به نزدِ ذاتِ حق، محترم است
نورِ دلِ آفتابِ بیت الحرم است
جانِ علی(ع) و فاطمه(س) گهواره ی اوست
از حُسنِ حسن(ع) هر آن چه گویند کم است
(۴)
آن ماه که خورشید از او رخشان است
جبریل (ع) برای حضرتش، دربان است
فرمود که: گریان نشود در محشر
چشمی که برای حسنم گریان است !
(۵)
هرچند خداوندِ جهان با حسن(ع) است
زیباست زمین و آسمان تا حسن(ع) است
در عرصه ی تاریخ، پس از شیرِ خدا
سردارِ همیشه فرد و تنها، حسن(ع) است
(۶)
تا قاضی حاجات، خدا می باشد
تصویرِ مدینه ، کربلا می باشد
سرمشقِ قیامِ سرخِ عاشورایی
دیباچه ی صلحِ مجتبی(ع) می باشد
(۷)
عرشی بشرِ رویِ زمین است حسن (ع)
سلطانِ قلوبِ مؤمنین است حسن (ع)
چون صورت و سیرتِ بهشتی دارد
مانندِ محمّدِ امین(ص) است حسن (ع)
(۸)
چون مُلکِ کرم شده ست از آنِ حسن(ع)
مُلک و ملکوت، هست مهمانِ حسن (ع)
با آن همه منزلت، سلیمان (ع) شده است
از زمره ی سائلانِ احسانِ حسن (ع)
(۹)
سبطِ نبی(ص) است و محترم می باشد
از حرمتِ او ، حرم، حرم می باشد
دارد حسنِ علی(ع) به دشمن هم لطف
زیرا که سجیّه اش کرم می باشد
(۱۰)
فردوس اگر عاشقِ بویِ حسن(ع) است
عارف به جمال و خُلق و خویِ حسن (ع)
دانسته که آن آب که خضرش نوشید
یک چشمه ز الطافِ سبویِ حسن (ع) است
(۱۱)
آنان که رضا به قسمت و تقدیرند
در اوجِ بلا، نه از خدا دلگیرند
با اذنِ خدای کعبه خیرِ دو جهان
از دستِ امامِ مجتبی(ع) می گیرند
(۱۲)
در چشمِ نبی(ص) نورِ دو عین است حسن(ع)
در قلبِ علی (ع) زینت و زین است حسن(ع)
چون عینکِ سبز و سرخ را برداری
باور بکنی همان حسین(ع) است حسن(ع)
(۱۳)
ماهی که ز چشمانِ بشر، پنهان است
خوشبختی او ، سعادتِ انسانِ است
شب ها که درِ بقیع را می بندند
در غربتِ تربتِ حسن (ع) گریان است
(۱۴)
چون بود همیشه با حقیقت همراه
آیینه ی قلبش از حوادث آگاه
فرمود حسن (ع) ؛ حسین (ع)را وقتِ وداع :
«لایوم کیومکَ ابا عبد الله(ع)» !
در مدح و رثای ثامن الحجج علی بن موسی الرضا علیه السلام
عمریست کبوتر حریمت هستم
بر پنجره ات دخیل سبزی بستم
تا در لحظات غربت، ای کوثر جود !
دست ملکوتی ات بگیرد دستم
(۲)
از عرش گلاب بر حریمت ریزد
جبریل (ع) بر آن پنجره دست آویزد
هر صبح ز ایوان نگاهت خورشید
با عطر گل محمّدی(ص) برخیزد
(۳)
از فتنه چه باک تا رضا (ع) را داریم
تا سبز ترین نخل دعا را داریم
از خنده ی صبح تا سرانجام غروب
خورشید امام آشنا را داریم
(۴)
تا وسعت سبز عشق، بوی حرمت
آید به مشام و لطف و فضل و کرمت
یاریگر من تا که دخیلی بندم
شاید دل من شود به رنگ علمت
(۵)
با شور و شعف، سوی رضا (ع) آمده ام
بیمارم و محتاج دوا آمده ام
هرچند غریبم و کویری ست دلم
بر خوان غریب الغرباء آمده ام
(۶)
مهمان توام غرق گناهم مولا (ع)
کشتی شکسته، بی پناهم مولا (ع)
در موسم قحطی عطوفت، به خدا
لب تشنه ی یک جرعه نگاهم، مولا (ع)
(۷)
خورشید، اگر روح سیادت دارد
دستان پر از کشف و کرامت دارد
بیش از همه ی ستارگان هر شب و روز
گرد حرمت، عرض ارادت دارد
(۸)
بارم شده است بار کج، ادرکنی !
خواهم فرج از امر فرج، ادرکنی !
تا باز به فطرت خودم برگردم
یا «حضرت ثامن الحجج( ع)»، ادرکنی !
کتاب های«کوچه های روبرو» و «پاییز تبسّم»
انتهای پیام/۳۱۳/۴۷
