خانم اکرم جلالی در آستانه شب شهادت امام علی النقی علیه السلام در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در اراک اظهار داشت:شرایط زمانی و مکانی هر امام معصومی یکی از القاب آنها را عینیت می‌بخشد؛ اگر چه همه آنها جامع تمام صفات کمال انسانی بوده‌اند.

وی گفت: از میان القاب فراوان امام دهم یک لقب از درخشش خاصی برخوردار بوده و آن هم لقب هادی است که به راستی او هادی امت، هادی گمراهان از ضلالت، و به گفته رسول خدا(ص)، هادی به سوی خدا بود.

جلالی افزود :لقب "هادی" برای امام علی النقی (ع) به حق انتخاب شده است. ایشان نه تنها امت را هدایت می‌کردند، بلکه حتی دشمنان اهل بیت را نیز به سوی حق فرامی‌خواندند. نگاهی به زندگی پر فراز و نشیب این امام همام، نشان از اراده پولادین و ایمان راسخ ایشان دارد.

مدیر مدرسه علمیه ریحانة النبی اراک تصریح کرد:حال باید به تاریخ حضور امام(ع) در مدینه برگردیم و علت شهرت امام به این لقب را در آنجا ریشه‌یابی کنیم.

وی در ادامه بیان کرد :یکی از علمای مدینه را به نام الجُنَیدی، که جزو مخالف‌ترین و دشمن‌ترینِ مردم با اهل‌بیت علیهم‌السلام بود مأمور شد که مربی و مؤدِّبِ امام هادی شود،ولی امام هادی او را شیعه کرد.

جلالی خاطر نشان ساخت: امام هادی(ع) دومین امامی است که در سن کودکی به امامت رسید. او در سال ۲۱۲ در اطراف مدینه در محلی به نام صریا چشم به جهان گشود و در پی شهادت پدر بزرگوارش حضرت امام محمد تقی(ع) در سال ۲۲۰ هجری در هشت سالگی هدایت امت را بر عهده گرفت.

مدیر مدرسه علمیه ریحانة النبی اراک گفت :دوران امامت امام هادی(علیه السلام) بیش از ۳۳ سال به طول انجامید که حدود سیزده سال آن را در مدینه سپری کرد. دراین مدت، گروه های بسیاری از شهرهای شیعه نشین ایران، عراق و مصر برای بهره گیری از محضر امام به سوی مدینه آمدند. امام در این شهر چنان موقعیت و محبوبیتی بین مردم یافت که دولتمردان عباسی، به شدت از این وضع احساس خطر می کردند. برای نمونه، بُرَیحه عباسی در نامه ای به متوکل نوشت: «اگر تسلط بر حرمین شریفین را می خواهی، علی بن محمد(علیه السلام) را از این شهر بیرون کن؛ زیرا او مردم را به سوی خود فرا خوانده و عده بسیاری نیز دعوتش را پذیرفته اند... .»

وی افزود: هراس بسیاری از رهبری شیعه و خطر حرکت شیعیان برضد خود داشتند، به این نتیجه رسیدند که با دور کردن امام به عنوان قطب و محور تشیع از مدینه که کانون تجمع شیعیان شده بود، به این هدف دست یابند. بدین ترتیب، تبعید و مراقبت نظامی را که تجربه پیشین و موفق عباسیان به شمار می رفت، دوباره در دستور کار قرار دادند.

مدیر مدرسه علمیه ریحانة النبی اراک اضافه کرد: امامت آن حضرت بر دشمنان اهل بیت خاصه حاکمان عباسی بسیار سخت و گران آمد و بدین جهت، از همان روزهای نخستین سعی در جدا سازی امام از امت داشتند.

وی ابراز داشت: با وجود آن که امام هادی علیه السلام در سامرا تحت مراقبت شدید بود و در این راه، رنج ها و مرارت های فراوانی تحمل کرد، ایشان به کم ترین سازشی باستمگران تن نداد. این امر برای خلفای ستمگر عباسی، هراس آور و غیرقابل تحمل بود و از این رو، تنها راه خاموش کردن آن نور خدا را، از میان برداشتن آن بزرگوار دانستند و بدین ترتیب، امام هادی علیه السلام نیز هم چون امامان پیشین علیه السلام ، به مرگ طبیعی از دنیا نرفت؛ بلکه در عصر خلافت معتز مسموم گردید او در ماه رجب سال ۲۵۴ هجری به شهات رسید. ایشان، در شهر سامرا، در منزل خویش به خاک سپرده شد و بدین ترتیب، میراث والای امامت را به فرزند بزرگوارشان امام حسن عسگری علیه السلام واگذاشت.

جلالی با اشاره به حدیث امام هادی علیه السلام در مورد تقوا گفت :امام چنین سفارش کردند: عَلَیکُم بِالوَرَعِ فَاِنَّهُ الدّینُ الَّذی نَلازِمُهُ وَ نُدینُ اللهَ تَعالیَ بِهِ وَ نُریدُهُ مِمَّن یُوالینا لاتَتعَبُونا بِالشَّفاعَةِ.با ورع و باتقوا باشید که این ورع و تقوا همان دینی است که همواره ما ملازم آن هستیم و پایبند به آن می‌باشیم و از پیروان خود نیز می‌خواهیم که چنین باشند از ما (با عدم رعایت تفوا) شفاعت نخواهید و ما را به زحمت نیندازید. (وسائل الشیعه، ج. ۱۵، ص. ۲۴۸)