جواد حیدری، از کارشناسان عقاید و کلام در گفت‌وگو با خبرگزاری حوزه در اصفهان، در پاسخ به این سؤال که « چرا دشمن در واقعه‌ی عاشورا، امام سجاد علیه‌السلام را به شهادت نرساند» اظهار کرد: دشمن، امام سجاد(ع) را در واقعه‌ی کربلا به شهادت نرساند تا از یک سو افکار عمومی را به این سمت سوق دهد که مردم تصور کنند امام سجاد(ع) با یزید و یزیدیان مشکلی ندارند و با آنان بیعت کرده‌است و به زعم خودشان بدین وسیله از فضاحتِ فاجعه‌ی کربلا بکاهند و افکار عمومی را فریب دهند و از آن واقعه منحرف کنند.

وی افزود: یزید بعد از اینکه متوجه شد شهادت امام حسین علیه‌السلام انعکاس نامطلوبی در جامعه داشته است، سعی کرد ننگ این گناه را از گردن خود باز و سلب مسئولیت کند و فاجعه‌ی کربلا را به گردن عبیدالله‌بن‌زیاد و عمربن‌سعد بیندازد.

کارشناس کلام و عقاید تصریح کرد: اراده‌ی الهی بر این بود که امام‌ سجاد علیه‌السلام زنده بمانند و ردای امامت به دست ایشان باقی‌بماند، همان طور که اراده‌ی خدا در مورد امام‌ حسین علیه‌السلام این گونه نبود.

وی توضیح داد: آنچه مسلم است؛ بیماری امام زین‌العابدین(علیه السلام) تنها در ایام حادثه عاشورا بوده و علت آن، تقدیر الهی بود، برای این که امام سجاد (علیه السلام) زنده بمانند و نسل امام حسین (علیه السلام) از این طریق حفظ شود؛ همان‌گونه که در تاریخ ثبت‌شده‌است، این بیماری سبب نجات ایشان شد. البته دشمن چند مرتبه تصمیم گرفتند حضرت را به شهادت برسانند، اما چون بیماری ایشان شدید بود تصور کردند بیماری خود بخود حضرت رحلت میکند، پس دلیلی ندیدند که ایشان را بکشند و خود را بدنام‌تر کنند.

کارشناس کلام و عقاید عنوان کرد: حمید بن مسلم می گوید: ما به اتفاق شمر در خیمه‌ ها عبور می‌کردیم تا به علی‌بن‌حسین(علیه السلام) رسیدیم، دیدیم از شدت مرض در بستر غم و بیماری و ناتوانی خوابیده است، با شمر جماعتی از مردان بودند، گفتند: آیا این بیمار را بکشیم؟ من گفتم: سبحان اللَّه چه بی رحم مَردمید!. همین مرض او را خواهد کشت.

وی تشریح کرد: حضرت امام سجاد علیه‌السلام هیچ‌گاه با یزید بیعت نکردند، زیرا موضع ایشان در برابر بنی‌امیه و یزید همان موضع امام حسین علیه السلام می‌باشد، بر اساس حکمت الهی، ایشان فقط در حماسه‌ی کربلا و عاشورا مدتی بیمار بودند تا جان‌شان حفظ شود.

حیدری بیان کرد:  ایشان با تدبیر و شجاعت حتی در اسارت نیز وظیفه‌ی امامت و رهبری خویش را بجا آوردند و در مدینه نیز با گریه‌های خود و ایراد خطبه و روضه‌خوانی‌های‌شان به بیان معارف الهی در قالب دعا باعث بقای اسلام عزیز شدند، بنابراین اطلاق «امامِ بیمار» برای حضرت، به هیچ وجه صحیح و جایز نیست.

انتهای پیام